Urodził się w 7 września 1956 r. w Krakowie. Jego rodzicami byli filolog Jan Zaleski (1926 – 1981) i polska Ormianka, polonistka Teresa Zaleska, z domu Isakowicz (1932–2011),miał dwie młodsze siostry. W okresie nauki w liceum związał się z ruchem oazowym, a po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 1975 jako kleryk został powołany do odbycia służby wojskowej w Brzegu. W latach 1981–1983 odbywał praktyki diakonatu w parafii w Chrzanowie, Rajczy i Krakowie-Woli Justowskiej. 22 maja 1983r. z rąk kardynała Franciszka Macharskiego, w Katedrze Wawelskiej, otrzymał Święcenia Kapłańskie.
Pod koniec lat 70., będąc w seminarium, Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski współredagował podziemne pismo „Krzyż Nowohucki”, pisał wiersze na łamach „Tygodnika Powszechnego” oraz działał w Studenckim Komitecie Solidarności. W latach 80. zaangażował się, w działalność NSZZ „Solidarność”. W tym okresie był represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa, w wyniku czego w roku 1985 został dwukrotnie ciężko pobity, przez funkcjonariuszy SB. Pierwszy raz, w Wielką Sobotę, w rodzinnej kamienicy przy ul. Zyblikiewicza. Po raz drugi napadnięty został 4 grudnia, w klasztorze Córek Bożej Miłości na Woli Justowskiej, przez funkcjonariuszy przebranych za sanitariuszy pogotowia ratunkowego. Na kanwie tych wydarzeń w 2006 roku powstał film Macieja Gawlikowskiego Zastraszyć księdza. W 1988r. ksiądz Isakowicz-Zaleski brał udział w strajku w Hucie im. Lenina, jako duszpasterz robotników.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1983 r. ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski został skierowany na studia, do Papieskiego Kolegium Ormiańskiego w Rzymie. Trzykrotnie, ze względu na współpracę z podziemną Solidarnością, nie otrzymał paszportu.
W tym czasie związał się z prowadzonym przez ks. Kazimierza Jancarza Duszpasterstwem Ludzi Pracy w Parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w nowohuckich Mistrzejowicach. Brał udział w odprawianych tam przez ks. Kazimierza Jancarza czwartkowych Mszach za Ojczyznę.
Studia w Papieskim Kolegium Ormiańskim w Rzymie odbył w 2001 roku, po ukończeniu których został mianowany przez ówczesnego ordynariusza wiernych obrządku ormiańskiego, kardynała Józefa Glempa, duszpasterzem Ormian w archidiecezji krakowskiej. W latach 2002–2009 był duszpasterzem Ormian w Polsce Południowej. W latach 2009–2017 był proboszczem ormiańskokatolickiej parafii południowej pw. św. Grzegorza Oświeciciela z siedzibą w kościele Trójcy Świętej w Gliwicach.
Jednocześnie zaangażował się w działalność dobroczynną i pomoc niepełnosprawnym.
W 1987 współzałożył, wraz ze śp. Zofią Tetelowską, i śp. Stanisławem hr. Pruszyńskim, Fundację im. Brata Alberta. Idea utworzenia fundacji narodziła się w środowisku sympatyków idei albertyńskiej, wywodzących się z Duszpasterstwa Osób Niepełnosprawnych i wspólnot „Wiara i Światło" z Krakowa, zwanych popularnie „Muminkami”. Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski był uczestnikiem Ruchu od 1979 roku, a od 1981r organizował wspólnoty Ruchu w Krakowie i Chrzanowie, został również duszpasterzem osób z niepełnosprawnościami.
W tym czasie ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski osiedlił się w Radwanowicach, które stały się jego Domem na resztę życia. Ufundowany przez śp. Zofię Tetelowską stary dwór w tej podkrakowskiej wiosce, wraz z pięknym rozległym terenem, stał się kamieniem węgielnym ogromnego Dzieła Fundacji, która przez przeszło 36 lat swojego istnienia rozwinęła się do jednej z największych Organizacji Pożytku Publicznego w Polsce, działającej na rzecz osób z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Obecnie Fundacja liczy 37 jednostek dziennych oraz pobytu stałego, na terenie kraju, niosąc wsparcie i opiekę dla przeszło 1000 Podopiecznych. Postać Księdza Tadeusza, który przez 35 lat pełnił rolę Prezesa fundacji, połączyła i zespoiła w fundacyjną Rodzinę Podopiecznych, Pracowników, Przyjaciół Darczyńców i Dobroczyńców, a on sam Fundację określał mianem swojego Dziecka i Dzieła Życia.
Działalność na rzecz osób z niepełnosprawnościami stała się główną płaszczyzną pracy Ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, jednak przez całe swoje życie bardzo aktywnie angażował się on w różne sfery działalności społecznej.
W latach 1997–2006 ks. Tadeusz pełnił rolę kanonika honorowego archidiecezji krakowskiej. Tytuł ten otrzymał od kardynała Macharskiego, w uznaniu zasług, w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, jednak zrezygnował z niego w 2006 roku, w ramach protestu przeciwko pomówieniom pod swoim adresem.
Od połowy lat 90. XX wieku wspierał ośrodki dla dzieci niewidomych i ich rodzin, prowadzone przez Siostry Franciszkanki Służebniczki Krzyża w Skałacie Starym, Żytomierzu i Charkowie na Ukrainie. Od lutego 2020 zaangażowany był też w pomoc dla ukraińskich uchodźców przyjeżdżających do Polski.
Ksiądz Isakowicz-Zaleski aktywnie działał w środowisku ormiańskim w Polsce i popularyzował wiedzę, o historii i kulturze Ormian, w szczególności zaś Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego.
Był aktywnym orędownikiem potępienia przez władze polskie ludobójstwa Polaków dokonanego na przez OUN-UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Przez wiele lat zabiegał o upamiętnienie ofiar tych zbrodni.
Był uczestnikiem i organizatorem wielu konwojów humanitarnych, m.in. do krajów byłej Jugosławii, Czeczenii, Albanii oraz Ukrainy, w tym także we współpracy z Polską Akcją Humanitarną oraz Stowarzyszeniem Lekarzy Nadziei.
W latach 2002–2022 był prezesem Oświatowego Towarzystwa Oświatowego w Radwanowicach, prowadzącego Integracyjne Przedszkole i Integracyjną Szkołę Podstawową, pierwszą w Polsce niepubliczną szkołę integracyjną powstałą na terenie wiejskim.
Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski, po ciężkiej chorobie nowotworowej, odszedł do Domu Pana w dniu 9 stycznia 2024 r., pozostawiając nas w nieopisanym żalu i smutku. 18. stycznia został pochowany na cmentarzu w Rudawie (k. Radwanowic), w kaplicy, w której spoczywa Śp. P. Zofia Tetelowska. W dniu pogrzebu ks. Isakowicza-Zaleskiego sejm RP uczcił jego Pamięć minutą ciszy.
Ci, którzy mieli zaszczyt poznać go osobiście i współpracować z nim, stracili nie tylko Prezesa, ale przede wszystkim Przyjaciela, Autorytet, opokę i poczucie bezpieczeństwa, które nam dawał. Jego nagłe i niespodziewane odejście pozostawiło w nas ogromną pustkę i smutek. Wiemy jednak, że pragnieniem Księdza było, aby Fundacja trwała i rozwijała się dalej. Dołożymy wszelkich starań aby kontynuować jego Dzieło najlepiej, jak tylko to możliwe.
|
Nie potrafię
nie potrafię tkwić zanurzony w wygodnym fotelu bezczynności obojętny nieczuły na kotłujące się przed receptorami duszy sprawy jestem cząstką tego świata co żyje morduje kocha gwałci daje dobro i zło jednocześnie
nic co ludzkie nie jest mi obce kto to powiedział - nieważne nie ma co się nad tym dłużej rozwodzić muszę już iść aby nie pozostać poza nawiasem rzeczywistości
Tadeusz Isakowicz - Zaleski: Wiersze Małe Wydawnictwo, Kraków 2006 |
